4 Οκτωβρίου 2013

Δ4 Αθανάσιος Καραμάνης... ένα χρόνο μετά...



Τι μπορούμε να πούμε εμείς, φίλες και φίλοι για τον μέγα άρχοντα Αθανάσιο Καραμάνη, τον άνθρωπο που σημάδεψε  Βυζαντινή Μουσική μας στον 20ο αιώνα.
Άνθρωπος με  βαθειά γνώση της μουσικής μας, (…όσο αφορά την θεωρεία αλλά και την πράξη…) προικισμένος με ένα σπάνιο φωνητικό τάλαντο που το καλλιέργησε και το στήριξε με τον καλύτερο τρόπο………..αλλά και όχι μόνο αυτό.
Δεν κράτησε τις πλούσιες μουσικές του γνώσεις εγωιστικά για τον εαυτό του ..όπως πράττουν σήμερα πολλοί «διδάσκαλοι», αλλά με κόπο τις μετέδωσε σε πλήθος μαθητών, σε μια εποχή μάλιστα που είχαν αρχίσει να παρεισφρέουν στην λατρεία της εκκλησίας μας, δυτικότροπες συνήθειες, μουσικά όργανα και κλίμακες,  σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα με τις ευλογίες ορισμένων αρχιερέων.
Οι μακεδόνες Ιεροψάλτες με προεξάρχοντα τον Αθ.Καραμάνη καθώς και οι εκ Κωνσταντινουπόλεως ορμώμενοι πρωτοψάλτες είναι οι αναμορφωτές του μουσικού γίγνεσθαι της νεώτερης Ελλάδας καθώς και φυσικά οι συνεχιστές της Ελληνικής Βυζαντινής Μουσικής Παράδοσης .
Γιατί όμως ο Καραμάνης χαράχτηκε τόσο έντονα αλλά και με τόσο πάθος στις καρδιές μας .
Πρώτα απ’ όλα δεν αγαπούσε μόνο την τέχνη αλλά περισσότερο τον άνθρωπο… αυτόν που πάσχιζε να μάθει δυο αράδες «μουσικά»  να μην λέει άλλα αντί άλλων στην εκκλησία …από αυτό όμως συμπεραίνουμε ότι αγαπούσε και την εκκλησία, διότι αυτή ήταν η πρώτη που ωφελείτο.
Ποτέ δεν είδε την τέχνη μόνο καλλιτεχνικά αλλά προσπαθούσε σε όλη του τη βιωτή να κάνει πράξη αυτά που έβγαιναν από το στόμα του πάνω στα αναλόγια κάτι πολύ σημαντικό… που δεν το συναντάς στους σημερινούς πρωτοψάλτες το «ήθος» και φυσικά το ανεπανάληπτο ψαλτικό του «ύφος».
Αυστηρός εκεί που έπρεπε κυρίως στα μουσικά δεν ανεχόταν «εκπτώσεις» στη διδασκαλία, αγαπησιάρης και καλοκάγαθος με τους νέους, αγέρωχος στο αναλόγιό του, ευγενικός με τους συνεργάτες του, ανοιχτός και μερακλής με του φίλους του και τέλος ταπεινός μπρος στον Κύριο.
Δεν υπάρχουν λόγια γι αυτόν τον μεγάλο άντρα…..
Ένα χρόνο μετά την κοίμησή του… από τη μια αισθανόμαστε έντονα την παρουσία του αλλά από την άλλη το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε μας θυμίζει την απουσία του …..και μας θλίβει .

Δάσκαλε  ας είναι αιωνία σου η μνήμη…              

     

1 σχόλιο:

  1. Συνεχίζει να ζει κοντά μας αφού το έργο του διαρκεί και θα διαρκέσει. Στην άλλη άκρη της Ελλάδας , σε σχέση με τον τόπο της κυρίως δράσης του, στην Κρήτη, δάσκαλοί μας είναι μαθητές του ή μαθήτευσαν κοντά σε δικούς του μαθητές όπως ο Ζαχαρίας Πασχαλίδης... Σε κάποια αναλόγια εδώ στην εσχατιά ,ψάλλονται ύμνοι από τις υπέροχες δουλειές του (έχω την τύχη να έχω καλό δάσκαλο που διετέλεσε μαθητής του , ο οποίος έχει ήδη αρκετούς αποφοίτους βυζαντινής μουσικής ,άξιους μουσικούς ), επομένως το έργο του λειτούργησε τόσο πολλαπλασιαστικά που δε μένει παρά να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη απεναντί του. Αιωνία του η μνήμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.